محبت های ناخوانده

در تمام نواساناتی که در بین بی‌دینی و دین‌داری داشتم همیشه انتظار دیدار تو برای من معنی امید داشت. امید به آرامش. و آسایش. و صلح. و هر چیزی که دنیایی زیبایی بسازد. ولی من از انتظاری که قدیم‌ترها می‌کشیدم خجالت‌زده‌ام. آن روزها آنچنان غرق در دنیا بودم که آمدن تو را هم برای راحتی دنیا می‌خواستم. ظهور تو را هم دنیایی تعبیر و تفسیر می‌کردم.

امروز اما ...

دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است ...

باز هم می دانم که خودت خواندی مرا

این بار من لب باز کردم که تو را صدا بزنم 

اما قبل از خارج شدن نفسی از من

صدای تو را شنیدم

کرم تو را دست کم گرفته بودم

امیری حسین و نعم الامیر ...

آنها که از کربلا درس مذاکره میگیرند. اگر ذره ای در متن این -به قول خودشان- مذاکرات بیاندیشند خواهند فهمید که حتی اگر حرفهای امام با آنها مذاکره هم باشد مذاکره ایست از جنس «بیانیه خواندن» که مورد تمسخرشان است، نه از جنس بده و بستان‌های ایشان. 

بهار دیگر هم آمد و تو که نیامدی، کاش حداقل فهم انتظار حقیقی برای من می‌آمد . . .

این روزها نه تلویزیون دارم و نه اینترنتی که مناسب اتلاف وقت باشد.

این روزها ماشین هم برای وقت تلف کردن و گیر کردن توی ترافیک هم ندارم.

این روزها هم‌نشینی برای حرف زدن ندارم.

این روزها از روی ناچاری آدم کتاب خوانی شدم. تنها سرگرمی ام کتاب خواندن است.

این روزها روزهای سختی است.

شبها را به انگیزه صبح شدن می‌گذرانم و روزها را به انگیزه شب شدن.

یا رفیق من لا رفیق له ...